Outsourcing vs offshoring – czym się różnią?

Outsourcing i offshoring to dwa terminy często używane zamiennie, choć opisują fundamentalnie różne podejścia do organizacji procesów biznesowych w przedsiębiorstwie. Oba zjawiska zyskały na znaczeniu w ostatnich latach, gdy firmy decydują się na optymalizację działalności w odpowiedzi na globalizację gospodarki. Zrozumienie różnic między nimi ułatwia podejmowanie trafnych decyzji biznesowych, które wpłyną na konkurencyjność przedsiębiorstwa na arenie międzynarodowej.

Z tego artykułu dowiesz się m.in.:

• Czym różnią się od siebie offshoring i outsourcing?
• Kiedy wybrać offshoring, a kiedy outsourcing?

Czym różnią się od siebie offshoring i outsourcing?

Offshoring i outsourcing to dwa odrębna wymiary organizacji procesów: lokalizacji i podmiotu realizującego zadania. Pojęcia różnią się w sposób, który ma bezpośrednie konsekwencje dla strategii biznesowej przedsiębiorstwa.

Kryterium lokalizacji versus sposób realizacji

Outsourcing polega na powierzeniu zamówień, produkcji, usług lub procesów biznesowych innemu przedsiębiorstwu – zewnętrznemu dostawcy. Kluczowe jest tutaj, że proces realizuje podmiot niezależny, ale może to odbywać się zarówno w kraju macierzystym, jak i za granicą. Z kolei offshoring oznacza przesunięcie procesów poza granice kraju – niezależnie od tego, czy realizuje je własna filia zagraniczna, czy zewnętrzny podwykonawca.

Relacje między pojęciami

Offshoring i outsourcing nie wykluczają się wzajemnie – mogą występować łącznie w formie offshore outsourcing, czyli zlecenia procesów zagranicznemu dostawcy zewnętrznemu. Możliwe są cztery kombinacje:

• outsourcing krajowy (zlecenie procesów lokalnemu dostawcy),
• captive offshoring (własna filia za granicą),
• offshore outsourcing (zagraniczny podwykonawca),
• realizacja wewnętrzna w kraju macierzystym.

Kontrola i cele strategiczne

Offshoring, szczególnie w formie captive, pozwala przedsiębiorstwu zachować pełną kontrolę nad procesami, standardami jakości i bezpieczeństwem danych. Outsourcing polega na zleceniu zadania wyspecjalizowanej firmie zewnętrznej bez konieczności tworzenia własnej struktury.

Głównym celem offshoringu jest typowo obniżenie kosztów poprzez arbitraż płacowy, podczas gdy outsourcing koncentruje się na dostępie do specjalistycznej wiedzy i koncentracji na kluczowych kompetencjach.

Według badania Deloitte Global Outsourcing Survey 2023, 65% firm wybiera outsourcing ze względu na dostęp do ekspertyz, podczas gdy 78% decyduje się na offshoring głównie z powodu redukcji kosztów operacyjnych^[1].

Przykład ilustrujący różnicę

Jeśli polska firma zleca księgowość lokalnemu biuru rachunkowemu w Warszawie, to outsourcing krajowy. Jeśli ta sama firma otwiera własne centrum księgowe w Indiach, to captive offshoring. Gdy zleca księgowość firmie w Indiach – to offshore outsourcing.

Kiedy wybrać offshoring, a kiedy outsourcing?

Decyzja między offshoringiem a outsourcingiem wymaga analizy priorytetów strategicznych przedsiębiorstwa, dostępnych zasobów oraz tolerancji na ryzyko operacyjne i kulturowe.

Wybór offshoringu, gdy priorytety to koszty i skala

Firmy decydują się na offshoring przede wszystkim w celu obniżenia kosztów operacyjnych poprzez przeniesienie działalności do krajów o niższych kosztach pracy. Według danych Gartner z 2023 roku przedsiębiorstwa mogą osiągnąć 50-70% redukcji kosztów w obszarach takich jak obsługa klienta czy procesy produkcyjne poprzez offshoring do lokalizacji w Azji lub Europie Wschodniej^[2].

Model captive offshoring sprawdza się, gdy przedsiębiorstwo wymaga pełnej kontroli nad wrażliwymi procesami biznesowymi, takimi jak badania i rozwój, gdzie ochrona własności intelektualnej jest kluczowa. Offshoring polega również na wykorzystaniu dostępu do talentów w regionach o dużej liczbie wykwalifikowanych specjalistów. Globalne korporacje wybierają ten model dla możliwości świadczenia usług 24/7 dzięki funkcjonowaniu w różnych strefach czasowych.

Wybór outsourcingu, kiedy najważniejsza jest elastyczność

Outsourcing, szczególnie krajowy lub w ramach nearshoringu, jest preferowany, gdy firmy decydują się na koncentrację na kluczowych kompetencjach, delegując procesy organizacyjne wyspecjalizowanym dostawcom. Model ten zapewnia większą elastyczność w zarządzaniu zasobami bez konieczności tworzenia własnej infrastruktury za granicą. Nearshoring minimalizuje różnice kulturowe i ułatwia komunikację dzięki podobnej strefie czasowej, co jest istotne przy procesach wymagających ścisłej współpracy. Według KPMG Global Sourcing Advisory Pulse Survey 2023, 52% firm stosuje outsourcing właśnie ze względu na elastyczność i szybkość wdrożenia rozwiązań^[3].

Model hybrydowy jako optimum

Coraz liczna grupa przedsiębiorstw stosuje strategię hybrydową, łączącą zalety obu podejść: offshoring procesów powtarzalnych i masowych do lokalizacji dalszych (farshoring) oraz outsourcing krajowy lub nearshoring dla procesów strategicznych wymagających bliskiej współpracy. Przed podjęciem decyzji o offshoringu lub outsourcingu konieczna jest kompleksowa analiza stanu obecnego, porównanie kosztów wewnętrznych z ofertami dostawców oraz ocena potencjalnych ryzyk związanych z bezpieczeństwem danych i utratą jakości.

Nie ma uniwersalnej odpowiedzi na pytanie, czy lepiej wybrać outsourcing, czy offshoring. Najważniejsze jest dopasowanie strategii do specyfiki procesów organizacyjnych. Procesy transakcyjne o wysokim wolumenie i niskiej złożoności idealnie nadają się do offshoringu kosztowego. Natomiast procesy wymagające głębokiej znajomości lokalnego rynku, ciągłej współpracy i szybkiego reagowania lepiej sprawdzają się w modelu outsourcingu nearshore. Swoim klientom zawsze polecam rozpoczęcie od pilotażu z mniejszą skalą procesów biznesowych, co pozwala zminimalizować ryzyko i lepiej zrozumieć swoich potrzeb.

Michał Włodarczyk, Head of Customer Success